Fehmi Koru*
Bir siyasi suikast sonrası nasıl bir tablo ortaya çıkar?
Osmanlı’dan başlayarak geçen haftaya kadar çok sayıda siyasi suikastın yaşandığı bir ülkede bu türlü bir soruyu gündeme taşımanın tuhaf olduğunun ben de farkındayım; fakat yeniden de bu soruyu sormakta ve yanıt aramakta ısrarlıyım.
Neden bu türlü bir soru sorduğumun sebebi üstteki paragrafta bâtın zati.
Siyasi suikast yahut politik motivasyonlu cinayet her ülkede olur, lakin pek az ülke bizde olduğu kadar çok sayıda siyasi suikasta sahne olmuştur. Suikastlardan sonra yaşananlar bizde bu çeşit olayların tekerrür etmesini sağlıyor.
Her olay sonrasında bağırıp çağırıyoruz, olayda hayatını kaybeden kişi/ler için yanıp tutuşuyoruz, fakat her birinin akabinde sormamız gereken soruları heybemizde bekletiyoruz.
Onlar yerine, hiçbir mana taşımayan sorularla kamuoyunu meşgul ediyoruz.
Ülkü Ocakları’nda bir devir başkanlık yapmış, uzun yıllar bir siyasi partinin değerli bir koltuğunu işgal etmekte olan bir politiğin danışmanlığında bulunmuş Hacettepe Üniversitesi öğretim üyesi Sinan Ateş’in hayatını kaybettiği suikast sonrasında en fazla sorulan soru hangisi?
“MHP lideri Devlet Bahçeli neden susuyor?” sorusu değil mi?
Buna ek olarak, iktidarın büyük ortağı AK Parti’nin önderinden, hükümetin bu cins mevzuların üzerine gitmesi beklenen içişleri ve adalet bakanlarından açıklama bekleyenler de çıkıyor.
Konuşsalar ne olacak?
Herhalde olayı kınamaları için konuşsunlar isteniyor.
İyi de, olayı kınasalar kime ne faydası dokunacak?
Konuşsunlar istenen siyasi kimlikli şahsiyetlerin bu yolla tenkitlere daha açık hale gelebilecekleri ve kitlelerinin gözünde kıymet kaybedecekleri mi düşünülüyor?
Ne kadar saçma bir niyet.
Aslında, başta AK Parti başkanı de olan Cumhurbaşkanı Tayyip Erdoğan ve MHP lideri Devlet Bahçeli olmak üzere, siyasi kimliğe sahip yahut iktidar sorumluluğu taşıyanların en istemeyebilecekleri şey, rastgele bir sebeple suçlanabilecekleri bir suikastın kendi devirleri ve sorumluluk alanlarında işlenmiş olmasıdır.
Cinayetle ortalarına mümkün olduğu kadar uzun ara koymak istemeleri doğal. Bu türlü olması emsal olayların tekerrürünün önünü kesebileceği için faydalı da. Susarak bu türlü yapmış oluyorlar.
Konuşmaları, ne kadar uzaklıklı konuşurlarsa konuşsunlar, beklenen cinsten bir sonuca yaramayacaktır.
Geçmişte de o denli olmadı mı?
Hayatını suikastlarda kaybetmiş pek çok bedelin akabinde ülke siyaseti üzerine çöken kuşku bulutu, o olayların işlendiği devrin iktidarlarının hanesine yazılmıştır.
İktidarlar siyasi cinayetlerden, suikastlardan hoşlanmazlar halbuki.
Doğru sorularla o havayı dağıtmak gerekir; aksi halde, cinayet yoluyla siyasi sonuç alma gayretleri sürecek ve ülkenin demokratik tabanı aşınacaktır.
Nitekim geçmişte o denli de olmuştur.
Türkiye’de demokrasinin bir türlü istenilen olgunluğa ulaşamamasının bir sebebi de, cinayetlerle de siyasi sonuç alma yolunun bir türlü kapatılamamasıdır.
Sinan Ateş’in hayatını kaybettiği cinayetin failleri muhakkak. Olayda ismi geçenlerin bazısının birinci tabirlerinde kendilerini cinayetten sorumlu tutulmaktan kurtaracak bir savunma sistemi geliştirmeleri beklenebilir bir davranış şekli. Fakat ortaya dökülen birinci bilgiler bile, olaya hakikat teşhis koymak için kâfi.
Bu noktadan sonra sorumluluk yargının ihtimamına terk edilmesi gereken alanda.
Olaya karışmış şahısların hepsi ya gözaltında ya da kısa mühlet içerisinde tıpkı akıbete uğrayabilecek durumda.
Tetikçinin hala teslim olmaması onun kendi hayatı için tehlikeli.
Suikastı planlayanlar ve icrası için bireyleri görevlendirenler tetikçinin bedenini ortadan kaldırmayı da düşünebilirler zira.
Tetikçi ortada olmadığında öteki sorumluların kendilerini savunmaları daha kolaylaşır.
Suikast sonrasında yanlış yapmamak bu açıdan da değerli.
Necip Hablemitoğlu suikastında olayın ön hazırlığında misyon alan, keşif yapan, tetiği çekenler itirafta bulundukları halde, onları görevlendiren kişinin, hem de yakalanmamak için firar etmiş olmasına karşın alakasını inkar etmeye çalışması herkese göz açıcı bir ikazdır.
Emniyet’in Sinan Ateş olayına yaklaşımı bu sefer yanlışlığa müsaade verilmeyeceğinin işareti.
Gözaltılar ve tutuklamalar yargının da kendi vazifesini titizlikle yerine getirme niyetinde olduğunu gösteriyor.
Geriye ne kalıyor, sürecin fazla uzamadan sonuca bağlanmasından öteki?
Medya ortamı bulandırmaktan kaçınmalı. Bir çok bilgiyi gazeteciler sayesinde öğrendi kamuoyu; yorumlarda da tıpkı sorumluluk anlayışı hakim olmalı.
Doğru yürütülen süreç, olayın şimdi bilinmeyen pek çok istikametini aydınlatacaktır.
Geçmişte yaşanan siyasi suikastlarda anlamsız sorular gündeme taşındı da ne oldu?
Son 40 küsur yılda hayatını siyasi suikastlarda kaybetmiş kıymetlerin cinayetleri bütün taraflarıyla aydınlatılabildi mi?
Bu kez sonuç alınmak ve kanın yerde kalmaması sahiden isteniyorsa sadece işe yarayacak hakikat sorular sorulmalı.
[Sözgelimi, iki özel harekatçı polisin tetikçiye yol arkadaşlığı yapması bahsiyle işe başlanabilir.]
Eğer bu türlü yapılabilirse, bir de bakmışsınız, Türkiye, siyasi suikastlarla sonuç alınabilinen bir ülke olmaktan çıkıvermiş…
Siyasi hayat sağlı-sollu kıymetlere kast edilerek ulaşılan muvaffakiyetler yerine sırf milletin özgür iradesinin hakim olduğu bir tabana kavuşuvermiş…
Hayalci miyim?
Evet, öyleyim.
*Bu yazı fehmikoru.com adresinden motamot alınmıştır.